BAKLA
Kökeni ve Yayılışı
Anavatanı Asya ve Avrupa'dır, M.Ö. 2822 yılında Çin'de yetiştirildiğine, Eski Mısır, İran, Yunan ve Romalıların da yetiştirdiğine ait kayıtlar vardır. Amerika, Orta ve Kuzey Avrupada fazla yaygın olmamakla beraber, İspanya, İtalya, Fransız çeşitleri meşurdur. Ülkemiz ve Ortadoğu ülkelerinde fazlaca tüketilmektedir,
Bitkisel Özellikleri
Bir metre derinlere inebilen kazık kökleri, 60-100 cm boylanan gövdesi vardır. Gövdesi dört köşeli ve içleri boş olduğu halde dik gelişir. Yaprakları, beyzi veya mızrak şekilli, bileşiktir ve sap üzerinde karşılıklı durur. Kenarları morumsu veya siyah renklidir, Erselik olup autogam'dır. Meyveleri bakla-dır. Uzunluk, kalınlık, genişlik ve renk çeşide göre değişiklikler gösterir. Tohumları, taze iken açık yeşildir, olgunlaştığında kahverengindedir. Tohumlar, 4-5 yıl çimlenme özelliğini muhafaza eder,
Faydalanma Yönleri
Taze ve körpe iken yaprak, sap ve gövdeleri ile taze baklaları ve kuru olarak tanelerinden değişik şekilde yemek yapılır. Tazesi veya kurusu; bitkisel protein ve karbonhidrat bakımından zengindir. Özellikle kuru tanelerinden kışın hazırlanan fava adlı bakla püresi meşhurdur. Bakla; böbrekteki kum ve taşların düşürülmesinde başarı ile kullanıldığından idrar yollarının temizlenmesinde, kum ve taştan ileri gelen ağrıların ve iltihapların giderilmesinde, mide ağrılarında, karaciğer bozukluklarında, göz zafiyeti ile tavuk karasında (gece körlüğü), romatizma ve siyatik ağrılarında geniş ölçüde kullanılır. Göğüs hastalıkları ve öksürüğe iyi gelir. Uyku verir. Taze bakla açılıp, kanayan yere bastırıldığı zaman kanı durdurur.
Fazla yiyen bayanlar hamile kalmaz ve tavuklar yumurtlamaz.
